ارزش انسان به اندازه همت اوست وراستگوئی او

 به میزان جوانمردیش وشجاعت او بقدر ننگی است

 که احساس میکند وپاکدامنی او به اندازه غیرت اوست .

عقل و حمق: عاقل کسی است که از وضع خودش راضی نیست اگرازدانش بهروز باشد بازهمواره درپی آموختن چیزهای تازه است.درصورتیکه از معلومات حظی نبرده باشد بر نا دانیش وقوف داشته ومیداند که بسیار چیزهاست که باید بیاموزدرکار.زندگی عاقلانه حتما"افتخارآمیز وبسی مشکلست.عاقل کمحرف یا کم سخن وجواب را طبق سؤال ابراز میکند.عاقل بیش از هرچیز بعلاج وقایع می اندیشد.قبل از استماعتمامی سؤال،عاقل به جواب مبادرت نمیکند.عاقل متفکروپیش بین است.عاقل درمیان سخن دیگران نمیدود.عاقل کسی را ذم نمیکند .عاقل صریحا" به خطای خود اعتراف میکند.وهیچگاه بغیبت از دیگران نمی پردازددر هر امری از امورزندگی پااز جاده اعتدال بیرون نمینهد.مغز احمقان علم را به اوهام وفلسفه را به ابلهی وهنر را به فضل فروشی مبدل میسازد .درخت پر برگ است وجهان پرازابله است. سکوت:برای سخن سنج بودن باید(کمحرف) بود. سکوت عاقلانه از عقل برترست اگر میخواهید درباره شما خوب فکر کنندونیکی گویند هرگز از کسی بدگوئی نکنید.کسیکه در غیبت از دیگران لذت میبرد جزءبدگویان بشمار میرود.غیبت بی غیرتیستزیرا غیبت کننده همواره علیه غایب به ستیز می پردازد. سکوت از فرشتگان است .سکوت هم برای عاقل وهم برای نادان زیبنده تر است. فاش اسرار در نتیجه اشتباهیست که گوینده آن مرتکب شده است.سخن زیبا وباطن زشت. رازی از آن بهتر نگهداری میشود که از آن هیچ نگویند. پر حرفی اکثر اوقات پشیمانی آورد وسکوت بندرت.این پند عامیانه ایست که همه کس آنرا میداند وهمه کس آنرا عمل نمیکند.دشمنی وانتقام: اغماض نشانه غلو روح وانتقام دلیل پستی وسبکی عقل است. دشمنان من سه قسمند. گروهی از عقل خارج وباعث نا بودی قطعیست وتا زنده هستم با آنان مبارزه خواهم کرد. جماعتی هم ردیف .تا زنده ام با آنان نبرد نخواهم کرد . دسته ای از من ضعیفتر وپستترند اگر با التماس وتملق هم شده رام خود خواهم نمود چه ظرفیت با دشمن خرد وخصم ضعیف از مقام وحیثیت انسان در انظار مردمی میکاهد ودر صفحات تاریخ واخرت شخصرا پست وناچیز میسازد. خصومت وکینه توزی نشانه حماقت است خصوصا" دلیلی هم نداشته باشد.بسیاری از اوقات میتوانیم مسائل را دوستانه حل کنیم ولی خودخواهی مجال نمیدهد.انتقام از قویتر جنون?از همردیف قابل تردید واز کوچکتر وضعیفتر بیغیرتیست.آتش نقار با آب حلم خاموش میشود ولی خودپرستی طبیعی بشر بوسیله انتقام آنرا دامن میزند.همانطور که نور ظلمت را میگریزاند خردومردمداری برکینه ودشمنی غلبه میکند.چون رسیدن به مقامات بزرگدشمنی دیگران را نسبت به اشخاص مترقی جلب میکند بدین جهت گویا:زیادی دشمنان هر کس بلندی مرتبت اورا نشان میدهد.هنگام بغض وانتقام انسان خود را همردیف دشمن میسازد ول گاهی عفو واغماض خویشتن را بالاتر از او قرار میدهد.بهترین سزای مار کوفتن کله اوست .اگر سبو به دیگ مسی بخورد بد به حال سبو،وای برسبو اگر دیگ به آن تصادم کند.