چشم حقیقت بین ، بی گرد و غبار وبی عیب و نقص باز است . او حقیقت را دیده ، به ورای شک رسیده ، بی تشویش و اضطراب است . به این ترتیب ، با عقلی سلیم حقیقت را آنچنان که هست می بیند . 

چشم به دنیا آمد ، معرفت به دنیا آمد ، عقل به دنیا آمد ، علم به دنیا آمد ، پس همه چیز در اصل به وسیله ذهن مهار و هدایت میشود و از ذهن پدید می آید . 

ناخالصی روح موجب می شود که پای انسان در گذرگاه ناهموار بلغزد و زمین بخورد ، اما با روح پاک ، راه هموار و سفر آسوده خواهد بود ، 

اگر انسان همه حقایق را بررسی کند ، ناگزیر مجاب میشود که ریشه همه رنجها آرزوست . اگر بتوان آز را از میان برد ، محنت بشر به پایان خواهد رسید 

غفلت به صورت طمع ظاهر میشود ، و روح بشر را پر میکند.، برای آنکه انسانی کامل باشد ، باید دو صفت در او رشد یابد : شفقت از یک سو و فرزانگی از سوی دیگر . 

شفقت شامل عشق ، نیکوکاری ، نیکی ، آسانگیری و همه خصایص عالی قلبی . 

فرزانگی به معنی جنبه دانشوری است ، اگر جنبه عاطفه در نهاد آدمی رشد یابد و جنبه دانشوری از یاد برود ، آدمی (احمقی) ، خوش قلب خواهد بود . بر عکس اگر تنها جنبه دانشوری رشد یابد و جنبه عاطفه فراموش شود خطر انحراف آدمی و تبدیل او به دانشوری خشک و بی احساس نسبت به دیگران پیش خواهد آمد ، تکامل مستلزم آنست که این دو جنبه با هم رشد کنند.